KUZULARI ÇOK SEVEN ADAM

Kuzuları çok seviyordu adam... Hastalandıklarında bile burnunun pisliğini gözünün çapağını eliyle temizliyor yemini suyunu kendi avucundan yediriyordu. Çok seviyordu kuzuları ve hep severken ''oğlum'' diye çağırıyordu. Her bir kuzunun farklı farklı ismi vardı mesela. Çakır, çapar, benekli, akoğlan... Ama hepsini ''oğlum'' diye çağırıyor oğlum diye seviyordu adam. Seher vakti evden çıkıp akşam gün batmalı olduğunda eve yorgun perişan dönerdi. İşte o yorgunluğuna rağmen hemen gider ahırın kapısını açar kuzularını avluya salardı. Kuzuların avluda neşe içinde zıplayışları o günün bütün yorgunluğunu alırdı adamın. Bazen severken o kadar hırçınlaşırdı ki kuzuyu yere yatırır onunla beraber boğuşurdu.
Uzun süre anlayamamıştım kuzuları neden bu kadar sevdiğini. Hatta bazen kıskanıyordum. Her telefonda görüştüğümüzde mevzu dönüp dolaşıp kuzulara geliyordu bir şekilde;
-Dün çapar tosmayı öğrendi.
-Bugün akoğlan ahırın teknesini kırdı...
Öyle neşeyle öyle keyifle anlatıyordu ki... Çok seviyordu bu adam kuzuları. Sanki kendi canında bir parçaymış gibi anlatıyordu adam kuzuları.
Yine bir tatil zamanı gittim yanına güneşten kararmış ellerini öpmek için uzandım eğildim. Kesif bir şekilde kuzu ve ahır kokuyordu elleri. Ciğerime çekerek öptüm alnıma koydum elini. Sarıldım sıkıca...

Gülümseyerek;
-Her tarafına sinmiş yine kuzuların kokusu dedim.

Hafifçe boynunu büküp o da gülümsedi;
-Napayım ''OĞLUM'' sen yokken onlarla idare ediyoruz işte.
‪#‎Uçanadam‬ ‪#‎Herfotoğrafınbirhikayesiolmalı‬